algemeen nieuws

Emotionele thuiswedstrijd A1 tegen SVW
Categorie: A1

Afgelopen woensdagnacht ontving ik het nieuws dat de vader van Rik de Lange helaas is overleden. Ja, daar sta je dan als trainer. Niet trainen, wel trainen. Uiteraard niet trainen. Alle mannen bij elkaar en het vreselijke nieuws delen. Het werd een emotioneel gesprek, waarbij we het er over eens waren dat we met z’n allen er voor Rik zouden zijn. Dan moet er zondag nog een wedstrijd gespeeld worden. Of althans, de mogelijkheid was er om een wedstrijd te spelen.

Uiteindelijk was het Rik die zelf mocht bepalen wat er ging gebeuren. Dat ging ongeveer zo aan de telefoon: Met rik”. Hi kanjer, met je trainer. Ik ga je niet vragen hoe het met je gaat, want dit lijkt me onbeschrijfelijk, maar ik moet je 1 ding vragen. Zondag hebben we een wedstrijd en als het aan mij ligt, dan gooien we de wedstrijd eruit en spelen we op een ander moment. Maar jij moet het zeggen. “Ik wil voetballen, dit had mijn vader ook graag gewild en we gaan gewoon winnen!”.

Dit gaat dan echt door merg en been, maar goed we moesten voetballen. Zondag ochtend, Matchday, zoals ze dat zo mooi in Engeland zeggen. Een appje van Rik; “Bart, is het goed als ik later kom? Mijn moeder wilt ook graag komen, maar weet niet zeker of ze dat trekt”. Tuurlijk mag jij later komen, neem je tijd. Aangekomen bij AV, zag ik dat de vlaggen halfstok hingen. 1e confrontatie van deze dag. Met de groep iets eerder een wedstrijd bespreking gehad om hun ook te informeren hoe we de dag gaan invullen.

De groep wilde graag de aanvoerdersband aan Rik geven vandaag. Dit vond ik uiteraard een prima initiatief. Warm-up, minuut stilte, rouwbanden. Niks mochten we missen. Een steun zijn voor je teamgenoot en als groep drie punten binnen slepen op een nette manier. Op het veld had AV geregeld dat alle wedstrijden tegelijk stil werden gelegd om zo een minuut stilte met z’n allen te doen. Typisch AV, saamhorigheid! Daarna nog een groepsknuffel, waarbij Rik graag nog wat tegen de groep wilde zeggen. “We gaan vandaag winnen voor mijn vader!!”. Traantje wegpinken en de wedstrijd kon beginnen.

Ik moet eerlijk bekennen dat de wedstrijd een beetje aan me voorbij is gegaan. Ook omdat we voetballend veel beter waren dan SVW. Eigenlijk hoopte ik maar 1 ding en dat was dat Rik en goal kon maken voor z’n moeder en zusje die langs de kant stonden, maar bovenal voor z’n vader uiteraard. Na de paal en lat te hebben geraakt maakte Rik uiteindelijk een goal en dit voelde als een verlossing. Van iedereen kreeg hij een knuffel, ook al was het de 5-1. 5 minuten voor tijd kreeg Rik z’n publiekswissel.

Z’n vrienden stonden te juichen langs de lijn en van de rest kreeg hij een staande ovatie. Uiteindelijk werd er gewonnen met 6-1 en hebben we na de wedstrijd met z’n allen een drankje en een patatje gedaan in de kantine. Heren, bedankt voor jullie inzet en steun voor jullie ploeggenoot. Jullie zijn allemaal toppers!

Moge de steun van je vrienden je troost bieden!

Er is niets dat voorgoed verdwijnt, als men de herinnering bewaart.

Bart Pastoor

 

 

 

Vorige pagina: Algemeen | Volgende pagina: Route